Jamnik

Dziewięć ras, różniących się rozmiarem, szatą i charakterem.

Rys ogólny

krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy
oraz w trzech wielkościach: króliczy (karłowaty), miniaturowy i standardowy.
maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szostkowłose mają także umaszczenie dzicze.
wysokość w kłębie: 17 do 25 cm.
obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm i o wadze 8 kg.
przeciętna długość życia – 13-14 lat.

Psy tej rasy przejawiają średnio małe ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka Jamnik jest psem myśliwskim.

Charakter

Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo, że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga się konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter.

Historia

Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Z Egiptu do Niemiec: Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: „Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki”. Z Niemiec w świat: Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose) Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Commons
Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Jamnik

Choroba kręgosłupa

Objawy:

– ból – niemożność ruchu – zgarbiony grzbiet – niechęć do dotyku – trudności w poruszaniu się – niepokój – piszczenie podczas chodzenia – największy ból podczas podnoszenia z klatkę piersiową i brzuch – niedowład – potykanie się i ślizganie – „chód foki” – nie trzymanie czynności fizjologicznych

Leczenie:

– podawanie środków przeciwbólowych – podawanie witamin z grupy B – lekkostrawna dieta – jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień – preparaty ze strychniną – nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym – szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów – zginanie i rozprostowywanie kończyn – bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap